Η αληθινή αγάπη για την πατρίδα Γράφει η ΣΟΦΙΑ ΑΓΡΑΠΙΔΗ Μέλος ΕΑΑΣ

Παρακολουθώντας παιδιόθεν το κοινωνικό γίγνεσθαι,γέμιζε με απορίες η σκέψη μου σχετικά με τον πατριωτισμό, την αγάπη δηλαδή για την πατρίδα. Με το  πέρασμα των χρόνων διαπίστωσα με λύπη πως η πατρίδα για πολλούς από εμάς αποτελεί απλά τον  τόπο διαμονής ή καταγωγής, τον τόπο από τον οποίο  μόνο απαιτήσεις έχουμε μη δίνοντας σημασία στα προβλήματά του, απαξιώνοντας τον λεγόμενο εθνικό τομέα.Τον αληθινό πατριωτισμό τον βλέπω στην λαχτάρα
των ξενιτεμένων, στα δακρυσμένα μάτια τους όταν  αναπολούν τις ομορφιές του τόπου, στην τήρηση των  παραδόσεων με δυσμενέστατες πολλές φορές καιρικές  συνθήκες, στις θυσίες που κάνουν για να σταθούν ως  αρωγοί σε φορείς που χρήζουν βοηθείας, στους πληγέντες από τις φυσικές καταστροφές ή όπου γενικότερα
αντιλαμβάνονται την ανάγκη. Τα τελευταία χρόνια η  “αγάπη” για τη δική μας πατρίδα, την Ελλάδα παρουσιάζεται με πομπώδη λόγια ή φωνές σε τυχόν συγκεντρώσεις, με ύβρεις κατά των ανθρώπων των άλλων  λαών που συναντάμε στα ΜΜΜ, με σπασμωδικές ενέργειες παρόμοιων συμπεριφορών. Η ουσία βρίσκεται στην καθημερινή απόδειξη της αγάπης αυτής και οι
τρόποι είναι πολλοί. Από τον σεβασμό στο περιβάλλον, μέχρι τον τρόπο που οδηγούμε και από τον τρόπο που εκτελούμε ως εργαζόμενοι γενικά μα κυρίως στον δημόσιο τομέα τα καθήκοντά μας μέχρι τον τρόπο που επιδιώκουμε να αποκατασταθούμε επαγγελματικά (η κάκιστη νοοτροπία του όρου “μέσον”). Είναι δυνατόν
να φωνασκούμε για το καλό της πατρίδας όταν μεταφέραμε τις επιχειρήσεις μας σε γειτονικά κράτη; Όταν δεν ενισχύουμε τις τοπικές αγορές και τρέχουμε επίσης  στις όμορες χώρες για τα ψώνια μας; Όταν πουλήσαμε  δηλαδή παραδόσαμε τις περιουσίες μας κυρίως στα
κέντρα των μεγαλουπόλεων σε ξένα χέρια; Όταν πράξαμε όλα αυτά.. στον βωμό της ύλης και της ματαιοδοξίας; Όταν στα παιδιά μας δεν γνωρίσαμε τα ιστορικά  και αρχαιολογικά μας μνημεία; Όταν απαξιούμε τη  σωστή χρήση της γλώσσας (αρχαίας και νεοελληνικής)
που χρόνια τώρα διδάσκεται στο εξωτερικό; Ο πατριωτισμός δεν περιορίζεται σε ημερομηνίες αλλά βρίσκεται για πάντα στην ψυχή μας.
Αναφέρω τρία αποσπάσματα από τον “Δεκάλογο του  πατριωτισμού” του Γρηγόριου Ξενόπουλου.
“Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ  ποτάμι, που κυλάει βουβό”.
“Το φύτευμα των δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα.Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο  ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται”.
“Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο  ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι’ αυτό ίσως και σπάνιο.Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο  πρόστυχα. Γι’ αυτό ίσως και πολύ συχνό”.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τα λόγια αυτά.Αρκεί  μέσω της παιδείας μας και του καθημερινού ψυχοπνευματικού μας αγώνα να αποτινάξουμε κάθε ίχνος  ιδιοτέλειας που κινείται εναντίον του πατριωτισμού.
Ίσως τότε να μπορούμε να μιλάμε για αληθινή αγάπη  προς την πατρίδα που είναι το ιδανικό για να σταθούμε  στις δύσκολες εποχές που βιώνουμε.